Mijn MEDLIFE trip naar Ecuador gaf al vanaf moment 1 veel te veel ervaringen om in een leesbare blog te vertellen. Vandaar dat vanaf vandaag elke dag het verhaal van de dag wordt verteld. Zo krijg je elke dag een enigszins leesbare blog te lezen over een 'adventure of a lifetime'. Sorry voor het lange wachten op de allerlaatste dag van de MEDLIFE trip...
De laatstse dag op de MEDLIFE trip en de laatste dag in de kliniek was gezamenlijk met de andere school. Na het ontbijt was ons verteld dat het een busrit van een schamel uurtje zou zijn. Nou, mooi niet dus! Na tweeenhalf uur waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming. Weer een scholengemeenschap van blijkbaar een 'welvarende' gemeenschap. En een vrij zieke gemeenschap... Omdat we al wat later waren aangekomen dan gepland, stonden er al heel wat potentiele patienten op ons te wachten. Lekker ontspannend, zo'n publiek die kijkt hoe je alles opzet...
Nadat dan toch alles (wat nog over was... we misten nogal een aantal spulletjes) was opgezet kon de patienten instroom beginnen. Mijn ochtend begon op het station vitals: het station waar iedereen eerst langskomt voordat hij/zij naar de dokter, tandarts en/of gyneacologe gaat. Aangezien wij een giga rij zagen ontstaan, hebben we er eventjes lekker een moordtempo ingegooid om iedereen te verwerken. Na drie pogingen tot een logische ordening van rond de 20 patienten die elke seconde werden geholpen, hadden we dan toch met zijn allen een logische volgorde bedacht, en stroomden de patienten massaal naar de doctors.
Alleen daar werd het een beetje stil. Een van onze twee dokters was naar Quito geroepen door de overheid (of zoiets, niemand wist waarom en wat nou precies). Dus we hadden maar een dokter. En als een dokter 125 patienten moet overzien in een dag duurt dat wel een tijdje.
Dus tegen lunch tijd, toen wij patient nummer 109 hadden doorverwezen naar de medisch specialist, waren ze bij de dokter pas bij patient 28! Dat zou dus een lange dag worden...
En die lange dag zou ik helemaal meemaken, want mijn station voor de middag was apotheek. Het station waar iedereen langskwam, nadat ze de dokters hebben gezien. En het enige station waar ik nog niet had gestaan. Bij de apotheek doe je wat je verwacht van een apotheker... je geeft medicijnen. Natuurlijk hadden we niet heel veel verscheidenheid van medicijnen en was het vooral paracetemol, iboprofen en diclofenac... maar toch, alle beetjes helpen. Voordat wij, als studenten, onze patienten kunnen vergiftigen, gaat elk medicijn natuurlijk eerst langs een echte dokter.
Eigenlijk was het wel leuk om hier de dag mee af te sluiten, want van de meeste kan ik herinneren dat ik hun hoogte en gewicht had opgemeten, eerder die dag. Ik kwam zelfs de man tegen die ik per ongeluk senora had genoemd (wat overigens veel hilariteit bij de lokale bevolking opleverde)
Nadat de kliniek dan eindelijk was opgeruimd en iedereen vertrokken was, gingen we terug naar het hotel waar we om 5 uur aankwamen. Dus net op tijd voor het laatste avondmaal in Ecuador. Daarna was het besluit om dan toch nog eventjes naar een bar naar Archidona (nabij gelegen plaatsje) te gaan om ons afscheid te vieren.
Nou, dat hadden we beter niet kunnen doen... Na een hele lange tijd wachten, hebben we eigenlijk ons verveelt in een bar-achtig-verschijnsel iets, dat werd verlicht met TL-buizen, en waarin wij letterlijk de enige mensen waren. Dus na vrij snel zijn we terug naar het hotel gegaan, om te pakken voor de terugreis die om 12:00 middernacht zou gaan beginnen.
Vlak voor dat we weggingen, en nadat ik alles had gepakt, ben ik nog even gaan zitten bij de Cornell-kids die aan het rondhangen waren in de bar. Toch nog wel eventjes gezellig, tegen iedereen dag gezegd, en toen vertrokken naar de beschaafde wereld.
De eindbestemming werd pas bereikt na een goede 32 uur reizen: 3 uur busreis naar Quito, daar wachten/slapen in de check-in hal voor een uurtje of 7, vlucht van een uur naar Guayaquil, wachten in Guayaquil voor 6 uur, vlucht van 6 uur naar JFK, van JFK racen naar de bus die ons naar Boston brengt, 4 uur in de bus naar Boston, en een rit van twee uur naar Kennebunk.
P.S. Tijdens de lay-over in Guayaquil zijn we nog eventjes de straten van Guayaquil gaan verkennen. En het was daar gigantisch heet. Ik weet wel zeker dat het daar boven de 30 graden Celsius moet zijn geweest. En om van die temperatuur, naar de sneeuw van NYC te gaan, terwijl om 1:30 's ochtends buiten in 4 graden onder nul staat te wachten op een bus, merk je het verschil pas echt heel goed! WOW, wat voelde dat eens koud...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten